Giresunspor’u sevmek, poz vermek değil, omuz vermektir

Giresunspor ağır bir ekonomik enkazın altında eziliyor.

Borç batağında çırpınıyor, ama kimse çıkıp da “Bu borçlar ne zaman, nasıl ve kimler tarafından yapıldı?” diye sormuyor.

Daha da acısı: “Kimdi bu kulübü Süper Lig’den alıp uçuruma sürükleyen?” sorusu dahi kimsenin aklına gelmiyor.

Sanki borçlar gökten zembille indi, yönetenlerin hiç mi suçu yok?

Geçen sezon 2. Lig’den 3. Lig’e düşerken dahi başarısızlık, beceriksizlik kader; hesap sormaksa isyan sayılıyor.

Ama gerçekler inatçıdır. Özellikle de hesap verilmeyen her başarısızlık, bir sonrakinin habercisidir.

Bazıları hâlâ süreci takip etmekten aciz.

Giresunspor’un FIFA nezdinde transfer yasağı varken, “Borç neden ödenmedi, neden transfer yapılmıyor?” diye soranlar var.

Oysa mesele, sadece para değil; zamanında yapılmayanların, bugün önümüze duvar gibi dikilmesidir.

Bizde bu basiretsizliğe halk ağzıyla ‘gerzeklik’ denir ama mesele yalnızca bireysel akıl tutulması değil, kolektif körlüktür.

Ama konumuz bu değil.

xxx

Giresun Valisi Fatih Mehmet Serdengeçti ve Giresunspor Başkanı Emin Eltuğral son iki gündür İstanbul’da. Giresunlu iş insanlarını, holding sahiplerini ziyaret ediyorlar. Ellerinde dosyalarla, umutla destek arıyorlar.

Ziyaretlerde herkes gülümsüyor, pozlar veriliyor. Sosyal medya caka dolu. Ama iş paraya gelince, kimse cebini değil, bin dereden su getirmeyi tercih ediyor.

Bu bir ilk değil!

Giresunspor her zor durumda kapı çaldığında, aynı senaryo tekrar ediyor: “Canım yanınızdayız ama şimdi değil…”

Oysa Giresunspor sadece bir futbol kulübü değil. Şehrin adını taşıyan, gençlerin hayalini süsleyen, bir arada olmanın, bir şeylere tutunmanın adıdır.

Yani bu kulüp düşerse, aslında sadece takım değil, şehir de düşer.

xxx

Emin Eltuğral’ın her zaman bir B planı olduğunu biliyoruz. Zaten başka türlü bu yükün altına girilmezdi.

Bu şehirde nice “Giresunsporluyum” diyenin üç kuruşluk aidiyeti yokken, o hâlâ bir umutla, çareyle, çözümle uğraşıyor.

Giresunspor’un gerçekten sevenlere, vefalı yüreklere ihtiyacı var. Sözde taraftarlara, klavye başı kahramanlarına, sezonluk sevicilere değil. Çünkü bu iş, sadece skorla, selfieyle, sosyal medya paylaşımlarıyla olmaz.

xxx

Şimdi soralım: Bir kulüp bu kadar yalnız bırakılır mı?

Şehri temsil eden bir takım, şehrin ileri gelenlerinden, iş insanlarından, siyasilerinden bu kadar ilgisizliği hak eder mi?

Giresunspor bir yalnızlık yaşıyor. Ama belki de tam da bu yüzden, gerçek dostlarını görecek.

Belki de bu çöküşün içinden, samimiyetle yükselen bir yeniden doğuş mümkün olacak.

Yeter ki sadece hatırlamakla kalmayalım; sorumluluk alalım.